Z tą marchewką to masz tak jak niektórzy z orzechami. Lepiej nie ruszaj jej w ogóle w takim razie. No to ciężko tu będzie z zupą. Może spróbuj jakichś owocowych? Mniej popularne ale też dobre, chyba... Ostatnią jadłem w przedszkolu, więc nie jestem pewny, ale chyba była dobra Dość często była, pamiętam ten smak. Wiśniowa chyba albo śliwkowa.

Krzych napisał(a):Z tą marchewką to masz tak jak niektórzy z orzechami. Lepiej nie ruszaj jej w ogóle w takim razie. No to ciężko tu będzie z zupą. Może spróbuj jakichś owocowych? Mniej popularne ale też dobre, chyba... Ostatnią jadłem w przedszkolu, więc nie jestem pewny, ale chyba była dobra Dość często była, pamiętam ten smak. Wiśniowa chyba albo śliwkowa.

No u mnie orzechy laskowe i migdały też odpadają. Heh, mi takie zupy się tylko ze sporą ilością cukru kojarzą Ja muszę baaardzo ograniczać cukier i owoce (mam problemy z poziomem cukru i insuliny). Ale dzięki Krzychu za wszystkie propozycje, dziś będę o tym myśleć

Ja zupy na ogól toleruję dobrze i często są tam wszelkie warzywa, które występują pod nazwą 'włoszczyzna' więc chyba za bardzo nie pomogę.
Ale może jakaś zupa typu krupnik albo z soczewicą czy tzw. zupa 'nic' ( w której jest wszystko - nawet ziemniaki z makaronem), wszystko gotowane na bazie piersi z kurczaka lub jeżeli chcesz dostarczyć sobie tłuszczyku to np. skrzydełek czy nóżek.
Ciężko jest doradzić, jeżeli tak bardzo nie tolerujesz włoszczyzny, bo w sumie ona jest podstawą wielu dań czy zup.

Ja na ogół jadłam zupy warzywne, gotowane na mięsie z kurczaka. Chyba zdarzyło mi się nawet szczawiową zrobić i też po niej (o dziwo) nie umarłam, no ale tam są jajka ... No ale ja z moimi biegami toaletowymi byłam w stanie zaakceptować wzdęcia, jakoś.

Jeżeli chodzi o zupy, to ostatnio przez przypadek odkryłem gotowe kremy Marwitu. W sklepie koło roboty widziałem pomidorowy (poprawny, ale nie ma szału) i zielony groszek z miętą (naprawdę spoko). Sycące, jak się ma mikrofalę albo garnek do ogrzania pod ręką, to polecam. Jakaś inna firma robi jeszcze z fasoli i wielu innych, ale tych nie próbowałem. W sumie najlepsza rada na zupę-krem to znaleźć warzywa jakie się lubi lub raczej może jeść i zmiksować je do bardzo lekkiego bulionu. Chwila roboty, a lekkie jedzenie jak znalazł.

hej,ostatnio oprocz ibs dolaczyla do mnie depresja ,nie wiem co mam juz robic ,wszystko sie wali,jeszcze te niemcy,obcy jezyk.Nie potrafie poszukac normalnej pracy,nie potrafie wyjsc do ludzi,zero kasy perspektyw na przyszlosc,jak wy dajecie rade .to poczucie niebezpieczenstwa,panika,poty ,strach,tylko to zdarza sie przez ostatnie dni ,ja juz wysiadam,jak z tym zyc jak sie nie poddac ,sa dni takie jak dzis ,ze wolalabym znalezc sie po drugiej stronie .Ciagla walka przez tyle lat ,przerazaja mnie mysli ,ze nie dam rady pracowac,dojechac do pracy,nie moge isc do lekarza bo nie mam ubezpieczenia,nie mam ubezpieczenia bo nie jestem w stanie isc do pracy ,takie kolo zamkniete.Ostatnio mialam tyle wpadek ,ze przestalam wychodzic z domu jest coraz gorzej zamiast byc lepiej ,nic mi sie nie udaje ,zycie z dnia na dzien co to za zycie ,w glowie mi sie juz miesza .Wiem ze macie tez biegunki,ale jaa mam dodatkowo problemy z psycha przekletymi myslami i blokadami przed wyjsciem z domu .sory taki mam dzien dzisiaj znowu z powodu biegunki nie dojechalam do pracy ,w dupe z tym wszystkim .Nowe leki , testy ,ciekawa jestem kiedy iczy faktycznie pomoga ,no tak nadzieja,,,,

nenka przede wszystkim musisz spróbować zmienić podejście do objawów. Jak już kiedyś pisałem był taki moment, w którym byłem dokładnie w tym samym "miejscu psychicznym" co Ty teraz. Jelita płatają figle na potęgę, a życie biegnie dalej nie zauważając tego w ogóle. Każde wyjście z domu to kalkulacja, stres itd. Myśli, że może nie warto wychodzić z domu, w końcu tutaj mam święty spokój. Niestety, kilka razy zdarzyło się najgorsze. Coraz gorzej patrzyłem w przyszłość, bo w sumie co wyjście to stres taki, że jak gdziekolwiek dojechałem, to czułem się jakbym przebiegł maraton. Ale małymi krokami uwierzyłem, że taki stan rzeczy da się zmienić.

Jak już kiedyś wielokrotnie pisałem - nie ma rzeczy nie do zorganizowania. Każdy dojazd do pracy da się tak rozpisać, by mieć w promieniu powiedzmy 10 minut toaletę. Oczywiście trzeba mieć zapas czasu, by nie spóźniać się przez wizytę tam. Już sama ta świadomość, że toaleta jest w dobrze nam znanym miejscu działa kojąco na psychikę. A pewność siebie budujemy małymi krokami. Raz się udało, drugi, trzeci, to za dziesiątym coraz mocniej wierzymy, że udawać się będzie zawsze. Niestety, przynajmniej na początku trzeba poświęcić trochę (a czasem sporo) czasu na rozpoznanie terenu. Tak naprawdę swoją drogę do pracy rozpisywałem coś ponad 3 tygodnie, a pozornie jest bardzo prosta. Codziennie wybierałem nowy fragment (1-2 przystanki), gdzie starałem się poznać ich najbliższą okolicę w promieniu kilku minut, by w razie ataku wiedzieć, gdzie jest WC. Oczywiście analizę nieznanych terenów da się zrobić już wstępnie - googlem. Uwierz, tam są zaznaczone wszystkie urzędy, restauracje, kina i inne miejsca gdzie zazwyczaj jest WC.

W następnym etapie - musisz się oswoić z wizją "awarii". Ona wcale nie musi nastąpić, ale musisz psychicznie dopuścić możliwość, że to się zdarzy. Bądź na to przygotowana, może nie tyle psychicznie, co "zewnętrznie". Noś ciemne, a najlepiej czarne spodnie/leginsy/rajstopy czy cokolwiek innego. Wszystko, co przymaskuje ewentualne skutki. Tak samo zestaw ubrania na zmianę, a będziesz przygotowana. Dzięki temu nawet jeżeli najgorsze się zdarzy - i masz plan toalet - to w kilka minut się przebierzesz i zapomnisz o sprawie. Unikniesz stresującej wycieczki przez ulice z biegunką.

Ale - po Twoim poście wnioskuję, że chyba ostatnio zdarzyło Ci się zrobić w majtki, tak?
Czyli najgorsze masz już za sobą. Wszystko, co najgorsze pod kątem objawów właśnie Cię spotkało. Uspokoję Cię o tyle, że swoje pierwsze 3-4 awarie przeżyłem od strony psychicznej bardzo mocno. Moje poczucie własnej wartości spadło praktycznie do zera. Bo jak to jest, że młody, sprawny facet nie potrafi zdążyć do toalety. Nie mieściło mi się to w głowie.

Kluczem do pogodzenia się z tym jest to, że to się naprawdę zdarza, sporej grupie osób, nawet nie zawsze chorych. To raz. Dwa, że przeważnie taka awaria zdarza się tuż przed toaletą lub w miejscu poniekąd dla nas bezpiecznym - typu samochód - gdzie nie jesteśmy w centrum uwagi publicznej. Wreszcie - o ile mamy odpowiednie ubranie - to nasza sytuacja nie jest masowo widoczna dla otoczenia, o ile tylko nie damy tego po sobie poznać. Więc jeżeli z kamiennym wyrazem twarzy - i normalnym krokiem, nawet, gdy coś zaczyna lecieć po nodze - idziemy do WC się przebrać, to tam dojdziemy, na 99.99% nie zauważeni przez nikogo. I po prostu się przebierasz i jedziesz do pracy.

Nie bój się mówić o swoich emocjach w trudnym momencie. Tego typu sytuacja była - lub jest albo będzie - dla każdego z nas nowa. I każdy z nas stanął lub stanie przed koniecznością opracowania sobie optymalnego trybu poradzenia sobie z tym. Głowa do góry, dziel się swoimi emocjami, duszenie w sobie nic dobrego nie da, spróbujemy Ci tutaj pomóc.

Nenka-Wspieram chodź ja się odwazyłem znalazłem prace rozdaje ulotki gazety wrazie W mam blisko centrum handlowe i tam wparuje. Psycha tez mi czasami siada mimo że pozornie jest Ok to norma. Odważyłem się startowac na zawodach tam dochodzi stres ale tak sobie zakodowałem głowie ze musze tam wystartować-chcem wystartować zeby nie wiadomo co sie stałó ja tam bede i dotrę do mety. Mi najbardziej stawy dokuczają ostatnoi to tez jest uporczywe.